تأثير رابرت

عنصر اصلي سهم مقدماتي قواعد نظام رابرت (رابرتز رولز آو اوردر) اين بود كه به مجامع و انجمن‌ها امكان داد تا خودشان را از ابهام و اختلاف در مورد قواعد ناظر بر استفاده از انواع پيشنهادهاي قانون پارلماني آزاد سازند. در اين ارتباط اين كتاب نيازي را تأمين كرد كه نويسنده در نقل قولي از مقدمه‌اش كه در صفحه‌‌هاي پيشين اين پيشگفتار آمده، به درستي بيان كرده است.

رابرت، در ابتناء قواعدش بر مبناي آئين مجلس نمايندگان ايالات متحد به شيوه‌اي كه پيشتر بيان شد، خاطر نشان مي‌كند كه اين آئين – جز وقتي كه آشكارا براي انجمن‌هاي معمولي مناسب نباشد – قانون عام پارلماني واقعي اين كشور را، درست مانند مجلس عوام در انگلستان، تعيين كرده است. با اين وجود، ايده‌ي او اين بود كه در هر مجمع يا سازماني، مرجعيت قواعد او بايد بر تصويب رسمي كتاب راهنماي او از سوي آن تشكل خاص مبتني شود. اما اين كتاب – صرف‌نظر از تصويب جداگانه‌ي آن – خيلي زود به صورت فزاينده به عنوان يك مرجع مورد استناد قرار گرفت به نحوي كه انگار قواعدش به عنوان خود قانون پارلماني شناخته مي‌شود. به اين ترتيب رابرت – با ارايه‌ي يك مجموعه‌ي منظم از قواعد و آئين‌‌ مجلس نمايندگان منطبق شده با انجمن‌هاي معمولي، به يك جنبش به سوي استقرار يك قانون عام كامل‌تر پارلماني، ساخته شده بر اساس آئين گنگره جهت رسمي داد. در اين مسير، رابرت در ثبات بخشيدن به قانون پارلماني ايالات متحد و انتقال آن به مرحله‌اي از تكامل كه منجر شد تا كلارنس كانون [1] پارلمانتارين سابق مجلس آن را به عنوان «نظامي از رويه‌ي منطبق با خواست‌هاي مجامع مشورتي به طور كلي و آنچه كه – هرچند نويسندگان مختلف جزئيات را به شكل متفاوت تفسير مي‌كنند – اكنون استاندارد اصلي و با اقتدار تثبيت شده» [2] توصيف كند، نقش اصلي را بر عهده داشت.

در مطلبي كه اغلب نقل شده، مؤلف اصلي مي‌گويد: «درس بزرگ براي اينكه دموكراسي‌ها بياموزند اين است كه اكثريت به اقليت يك فرصت كامل و آزاد براي عرضه تلقي خودش از موضوع را ارايه دهد، و اقليت، كه در جلب اكثريت نسبت به نظراتش ناكام مانده، با بزرگواري آن اقدام را به مثابه اقدام كل سازمان بپذيرد و تصديق كند، و با دقت به تحقق آن مدد برساند، تا بتواند آن را لغو كند.» [3] اما همين مرد، به عنوان كسي كه هيأت‌هاي مهندسي فراواني را در اواخر دوران كار حرفه‌‌اي خود رهبري مي‌كرد، به خاطر راهنمايي آنان براي تدوين گزارش‌هايي كه اعضاء هيأت به اتقاق آراء در مورد آن‌ها به توافق رسيده بودند شناخته مي‌شد. سابقه‌ي او به عنوان يك رهبر در فعاليت‌هاي مدني، خدمات اجتماعي، و كليسايي نيز همين طور بود. تمايلي به كنار آمدن به كم‌تر از اين را نداشت.

آنطور كه ممكن است در ابتداء به نظر مي‌رسد تناقضي در كار نبود. رابرت مطمئناً از توسعه‌ي تكاملي اوليه‌ي رويه‌ي پارلماني در مجلس لردهاي انگليس در حركت از «اجماع» در معناي اصلي توافق عمومي‌اش به اخذ تصميم با رأي اكثريت كه امروز ما آن را مي‌شناسيم آگاه بود. اين تكامل از اذعان به اين حاصل شد كه اتفاق آراء يا نزديك به اتفاق آراء مي‌تواند خودش به شكلي از استبداد بدل شود. در مجمعي كه بكوشد چنين الزامي را به هنجار بدل سازد، تنوعي از احساس‌هاي گمراه كننده – اكراه از مخالف رهبري به نظر رسيدن، عقيده‌‌اي كه سبب مناقشه‌ شود،‌ از ترس اينكه مانع اتحاد خواهد شد، مورد قبول قرار نگرفتن- به سادگي منجر به اخذ تصميم‌هايي با شبه‌‌اتفاق‌نظر مي‌شود كه در واقعيت حاكي از عناصري از قصوري است، كه هيچكس را راضي نمي‌كند، و براي آن هيچ كس واقعاً پاسخگو نيست. رابرت، از سوي ديگر،‌ مي‌ديد كه تكامل اكثريت آراء همزمان با مذاكرات شفاف و واضح – كه منجر به اخذ تصميم بازتاب دهنده‌ي نظر اكثريتي آگاه مي‌شود – به وضوح اراده‌ي مجمع را كشف و ارايه مي‌كند. ژنرال رابرت قادر بود در نشست‌هايي كه اداره مي‌كرد با به كارگيري فن پارلماني بدون تفرقه در گروه به تصميم برسد.